de tussenruimte met lichtpaarse randen van zacht piepschuim

geschreven door Lien van Leemput

Er is een ruimte die zich op de rand van onze realiteit bevindt. Een tussenruimte tussen droom en werkelijkheid, door eenieder te bepalen naar welke kant deze ruimte overhelt. De ruimte heeft lichtpaarse randen van zacht piepschuim. Ze zijn plooibaar en manipuleerbaar. Voorzichtig buigt zij de randen om, vervormt ze, en brengt zij de ruimte daarmee in constante verandering. Een beweging komt op gang. 

Betreed deze ruimte als een kind, onbevangen en onbevooroordeeld. Met open blik en open handen. Kijk, raak aan, luister, beweeg. Je bent op bezoek, je bent welkom. De ruimte stelt zich in bruikleen aan jou open. Neem ze in je op, dwaal rond, dwaal af. Zij schetst de dingen in deze ruimte, maar laat jou als bezoeker vrij deze te gebruiken, te interpreteren, of links te laten liggen. Dit is de aanvang van een reis zonder begin of einde, want tijd bestaat hier niet.

Een scène ontvouwt zich, laag per laag. Kleuren, vormen en materialen komen samen. Een combinatie aan elementen. Alles is zichtbaar, voelbaar, tastbaar, afpelbaar, toepasbaar. Een mentale actie komt op gang. Kom tot rust, verwacht niets, duik erin. Parels, haren, stoffen, golven en plooien. Koninklijk oranje, lila, appelblauwzeegroen en roze. Kleuren banen zich een weg doorheen onze hersenen. Een onderdompeling voor de zintuigen. Laagje per laagje activeert zij zo onze verbeelding. 

Sferen borrelen langzaam op. Ook zij laat zich leiden door haar eigen gemaakte en gekozen elementen. In een onbewuste actie van verbeelding gaat ze op zoek naar reactie. Ze bevraagt haar dingen, hun vormen, hun kleuren, hun materialen. Hoe leven ze in de ruimte? Hoe communiceren ze met elkaar? Hebben ze elkaar nodig? Op een ingrijpende trip wordt je als bezoeker rondgeleid. Er is sprake van kalme verwarring en verrassing, maar wees niet bang, paniek bestaat hier niet. 

Bossen, kettingen, waaiers, spiegels. In een opwelling vliegt alles naar elkaar toe. Dingen lijken te veranderen al naargelang hun positie in de ruimte en compositie met andere dingen. Ze komen tot leven, versterken elkaar én onze ervaring. Zij vangt vormen in het moment. Of zijn het de vormen die ons vangen? Of elkaar? Vormen vangen in vrolijkheid.

Juwelen, vliezen, plassen, cirkels, doeken. Sierstukken met elk hun unieke waarde. Ze prikkelen ons. Hoe mooi is deze wereld? Wees niet bang van ‘mooi’! Woorden zijn slechts een lichtgrijs en vergankelijk begrip. En o zo manipuleerbaar. Mooi is verleidelijk en luchtig, een positieve benadering, een snelle glimlach. Niets is goed of fout hier. Loze begrippen in de ogen van de dingen. Zij spreekt de talen van de dingen. Een spel zonder regels, enkel met gevoelens. Het is de aantrekkingskracht van de dingen die alles bepaalt, een eigen wetgeving.

Zij vormt dingen al naargelang hun gemoedstoestand. ‘Ding’ is een, opnieuw, mooi woord, de perfecte omschrijving van wat er hier en nu is. Onbestemd en onbevreesd en onbezonnen. Dingen als deeltjes van het ongrijpbare geheel. Zacht worden wij deel van deze setting. Als bezoekers gaan we intuïtief aan de slag met de elementen, en vormen zo een eigen werkelijkheid. Misschien besta ik als bezoeker ook als ding?

De dingen kleden zich op, er zweeft glitter door de atmosfeer. De zwaartekracht laat harde en zachte materialen samenkomen, ze vormen een nieuwe eenheid. Ogen geven zichzelf de kost aan deze werkelijkheid, stappen er in mee, helemaal vrij van gedachtes en percepties. Raak aan, pak vast, lach mee.

Is dit een nieuwe werkelijkheid of een deel van een bestaande? Of maakt dat helemaal niet uit? Moeten we nog nadenken? Of heeft het denken geen bestaansreden meer in deze wereld? Vragen lossen op in cirkels van beige schuim. Pastelgeel stuurt onze gedachtes de andere kant op. Personages in een wereld van complete vrijheid. Ze dragen zorg voor ons, en zij draagt zorg voor hen. De dingen maken een reis doorheen deze ruimte. Zijn ze ooit af? Compleet? Compleet als een abstract begrip dat nooit tastbaar hoeft te worden. Alles kan gebruikt worden in de hoedanigheid waarin het bestaat. Functies zijn potentieel, ambigue en smeltbaar.

En dan plots: een bed van wolken en gras om in te gaan liggen. Een lach zweeft door de ruimte en maakt ons zacht. Stoffen leggen zich omheen onze lichamen en laten zich aanraken. Een letter vervormt en verandert in een zacht geluid.

Er zijn waarnemingen die elke bezoeker herkent. Een universele realiteit die zich continue om ons heen afspeelt, waar wij een onlosmakelijk deel van uitmaken. Een zodanig ingegroeid onderdeel dat we onze aanwezigheid niet meer bewust kunnen waarnemen. Daarom heeft zij de poort opengesteld naar een mentale en persoonlijke werkelijkheid die we allemaal reeds in ons dragen, maar die geactiveerd dient te worden. Een intuïtieve werkelijkheid die grenst aan het onderbewuste. Interpreteer de elementen als signalen, en sta toe bloot te leggen wat er anders is, of kan zijn. Zij schept voor ons de mogelijkheid een brug én een balans te creëren tussen deze twee werelden die elke bezoeker in zich draagt. 

Waag je aan een voorzichtige stap in een fluorroze plas. Geen grenzen meer om op te zoeken. De plas verspreidt zich over de hele ruimte. Lichamen bewegen zich erdoorheen. Geen onderscheid meer tussen lichamen en dingen. Alles is zacht en fluïde. Een stuk stof dient zich aan. Ze kijkt op.

Ze geeft de bezoeker tijd, ruimte, stilte, mogelijkheden. Niets moet. Als bezoeker geef je onbewust ook een stukje terug aan de dingen. Er ontstaat een onomkeerbaar contact. Een lichte vorm van desoriëntatie borrelt op. Alles omringt je, jij omringt de dingen.

Overgave te midden van een donsdeken. We laten ons vallen, en komen los van onze dagelijkse opvallende en onopvallende bezigheden. Ze maakt de ruimte mooi, zo mooi waardoor ook de ruimte zich comfortabel voelt hier. De dingen voelen zich hier thuis. Dingen vertellen een verhaal in een verzonnen taal. Kleuren en vormen voeren het woord. Sta toe deze taal te begrijpen. Zij benoemt de dingen zoals ze zijn. Kleine en subtiele handelingen verbeeld in draadjes aan een stukje stof, kralen aan een ketting, plooien in een doek.

Dit is de plek, er hoeft geen andere plek te zijn. Toen niet, dan niet, alleen nu. De oneindigheid van deze tussenwereld maakt dat we willen blijven, voor eeuwig, al bestaat eeuwigheid hier niet. Enkel het moment. Een waardevol moment van bewustzijn en bezinning dat zij voor jou geschapen heeft, samen met de dingen, hun elementen en de ruimte waarin ze zich bevinden.

Een groot vat vol vrijheid, toegankelijkheid, zorgzaamheid, tijdloosheid, openheid, mooiheid, intimiteit. Maar dan zonder woorden. Laat de woorden nu maar varen, strooi ze uit als glitter overheen de dingen. Ze zullen hun eigen weg wel gaan. Zij gaat op in de ruimte en blijft ongelooflijk mooi en onbekend. 

— pauze —